بی‌صدا آه

امروز بی‌صداترین مرد زندگی‌ام را دیدم

بی‌اعتنا به پیرمردهای ایستاده
نشسته روی صندلیِ مترو
چمران را به سمت انقلاب می‌دوید

کنارش نشستم
نفسش بوی سیگار می‌داد
و صدای خِس‌خِس

یک دم
دو بازدم

گوش تیز کردم
درست می‌شنیدم
یک دم
دو بازدم

تیزتر
دم
#آه
بازدم

به نام نفس!
به بی‌اختیاری در رفتن و آمدنش
و لعنت به جبر
به دم ها و بازدم های غیرمعمول
و به آه های حالا دیگر معمول

به نام آه!
نگاهش کردم
بی‌اختیار بود و بغض داشت
چشم‌هاش اما
نمی‌دانم چرا هیچ نمی‌گفت
سوت و کور
ساکت و سردرگم

تیز شدم
واقعا هیچ نمی‌گفت
{نمی‌گفت برو، نمی‌گفت بنشين، نمی‌گفت چپق چاق کن، نمی‌گفت لنگ دور سرت بپيچ، نمی‌گفت شمع شو، نمی‌گفت جای دوست و دشمن کجاست، نمی‌گفت چشم‌هاتو نبند. نمی‌گفت «بارک الله شمشيری، دس بگيری شمشيری» نمی‌گفت «سوار سوار اومده، چابک سوار اومده» نمی‌گفت «آی حلوا حلوا حلوا، داغ و شيرينه حلوا.»}

آه‌ش اما شعر می‌خواند
با همان ضرب آهنگِ خِس‌خِس:

#آه برای مردی
که نه نای نفرین و مرگ دارد
نه آرزوی خوش‌بختی...
اسم اعظم خداست...

همین! مال هیچکس نیست!